درد انبوه تنها، دردی است که در دوران حافظ هم بوده است۔ این درد جامعه، با برطرف کردن عامل آن، رفع می شود۔ حافظ از این غم می گوید:
نی قصّه آن شمعِ چگل بتوان گفت
نی حالِ دلِ سوخته دل بتوان گفت
غم در دلِ تنگِ من از آن است که نیست
یک دوست که با او غمِ دل بتوان گفت
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 21
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 13
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 12
حافظ، مسیر سخت عرفانی را به زیبایی بیان می کند، مسیری که به فنا شدن در معشوق و لذتش می رسد:
اول به وفا، مِیِ وصالم در داد
چون مست شدم، جام جفا را سر داد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم بر داد
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 13
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 13
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 13
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 14
شادی و مستی یعنی زندگی ناب و حیات عرفانی :
چون در گذرم به باده شویید مرا
تلقين ز شراب ناب گویید مرا
خواهید به روز حشر یابید مرا
از خاک در میکده جوييد مرا
خیام
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 38
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 48
برچسب : نویسنده : drmmbokharaei بازدید : 50